Het startschot weerklonk en ik was meteen goed weg, na 100m liep ik zelfs al op kop. De eerste honderden meters waren bergaf, na een bocht van bijna 180 graden ging het dan naar de lange helling op de omloop. Toen ik op die helling een eerste keer achterom keek, zag ik tot mijn verbazing enkel Willem Van Schuerbeeck in mijn spoor. De rest van het deelnemersveld had de rol moeten lossen.
We moesten één middenronde van zo'n 850m afwerken en daarna volgden 5 grote ronden van zo'n 1.500m. Stefan Van Den Broeck was de enige die de sprong naar Willem en mij probeerde te maken. Toen Stefan uiteindelijk kwam aansluiten duurde het niet lang voor hij het tempo in onze groep in handen nam. Het tempo voelde voor mij goed aan, enkel in de lange afdaling bij het begin van iedere ronde moest ik op mijn tanden bijten om in zijn spoor te blijven. Stefan is een bijzonder goede daler, dat liet hij ook al meermaals zien op straat.
Iets over halfweg wedstrijd moest Willem een gaatje laten. Stefan en ik verdeelden intussen het kopwerk, het werd alvast een spannende wedstrijd. Bij het aansnijden van de laatste ronde, trok Stefan opnieuw stevig door tijdens de lange afdaling, ik moest enkele meters prijsgeven. Waar het me in de vorige ronden nog lukte om het gaatje te dichten, lukte me tijdens de laatste ronde spijtig genoeg niet meer. Ik had het gevoel nog een tijdje op mijn tempo verder te kunnen lopen, enkel die extra boost ontbrak me nog om het verschil te kunnen maken op het einde, maar bij de eerste cross van het seizoen kan je dit natuurlijk nog niet verwachten.
Ik (26'37") werd uiteindelijk 2de op slechts 2 seconden van Stefan (26'35"), met zijn 39 jaar lang nog niet versleten. Willem (26'58") finishte nog eens 21 seconden later mooi als 3de. Zo stonden we met drie marathonlopers op het podium.
Ik ben zeer tevreden met dit resultaat, het was voor mij meteen al een serieuze test om te zien waar ik momenteel sta na enkele weken opbouw. Met wat wedstrijdritme in de benen zou ik misschien nog iets dieper kunnen gaan in die slotronde, maar er moet altijd een wedstrijd als eerste op je programma staan natuurlijk. Voor mij is mijn prestatie in Vilvoorde alvast een opsteker voor de rest van het winterseizoen, ook een teken dat ik opnieuw mijn marathon goed heb verteerd.
Ik wil alvast alle supporters bedanken die me in Vilvoorde hebben aangemoedigd, in het bijzonder mijn vriendin Charlotte Tahon en mijn vader, die ook steeds op de afspraak is om me aan te moedigen.
Foto's zijn te bekijken op de pagina "Foto's".