Op de laatste dag in Sankt-Moritz (zondag 1 augustus) stond er voor mij (Stijn) nog een heuveltraining op het programma. Eerst liep ik zo'n 10km samen met Charlotte, daarna volgden een aantal versnellingen bergop en dan deed ik nog 20' snel op een pittige heuvelachtige omloop. Ik kon de training goed afwerken, er zaten enkele heel zware klimmetjes in, maar ik geraakte telkens goed boven. Charlotte deed opnieuw een duurloop van zo'n 12km. In de namiddag gingen we dan samen met Frederik Van den Heede en Dieter Vanstreels naar de Finse piste rond Lej Alv op zo'n 2.500m, de Finse piste is zo'n 640m lang en de omloop gaat er op en af. Charlotte besloot niet te lopen en genoot dan maar van het prachtige uitzicht en de zon. Samen met Dieter en Frederik liep ik nog zo'n 7km op de Finse piste, het werd een leuke afsluiter van de prachtige Stage en reis in Sankt-Moritz. Toen we opnieuw in het dorp kwamen besloten we nog iets te drinken en daarna volgde nog een wandeling richting Sankt-Moritz-Bad.
De MTB tocht:
Oh ja, ik moest nog het verhaal vertrellen van onze MTB tocht van vorige dinsdag. Jerry Van den Eede en ik besloten dus om in de namiddag eens mee te gaan met de MTB tocht van het hotel, dit onder leiding van onze makker Stijn De Schrijver. We waren met 13 sportievelingen en ik zei nog dat dit ongeluk ging brengen en ik kreeg spijtig genoeg nog gelijk ook. Het was een rit van zo'n 45km, de eerste 12km waren relatief vlak en gingen op een rustig tempo, daarna begon het zwaardere klimwerk. Het eerste gedeelte van de klim was zo'n 3km lang waarbij we van 1.700m naar 1.800m klommen, toch een lastig stukje waar mijn hartslag een piek haalde van 150. Toen we op de rest van de groep aan het wachten waren nam ik nog een energy reep tot mij en dat zou ik toch wel kunnen gebruiken voor het twee deel deel van de klim, want die was zo'n 7km lang en er moest geklommen worden van 1.800m tot 2.130m. Geen asfaltbaantjes, maar onverharde wegen, bestaande uit steenslag en keien. Er zaten bij momenten zeer steile stukken in, waar je bijna ter plaatse stond. Mijn hartslag haalde een piek van 168, daarvoor moet je al stevig doorlopen bij een looptraining.
Ik geraakte gelukkig boven, heb tijdens de klim toch een paar keer gevloekt en pijn geleden, maar als Flandrien bijt je door natuurlijk. Boven werd er opnieuw gewacht op de volledige groep. Daarna was het tijd voor de afdaling, ook dat nog, ik had toch wat schrik, zeker in de zeer steile stukken. Onderweg kwamen we de twee dames tegen van de groep met nog een begeleider van Intersoc, zij waren later aan de tweede klim begonnen en ze besloten toch nog tot volledig boven te gaan. De vriend van één van de meisjes besloot ook nog eens mee te gaan tot boven, wij gingen dan weer verder met de gevaarlijke afdaling. Ik deed het rustig aan, éénmaal had ik de fiets niet meer onder controle en besloot ik veiligheidshalve van de fiets te springen. Ik was toch blij dat ik veilig beneden was geraakt. Toen we opnieuw onderweg waren naar het hotel, kreeg iemand van onze groep telefoon, zijn dochter bleek gevallen tijdens de afdaling. Zij was met haar vriendin, diens vriend en de tweede begeleider van Intersoc achtergebleven om op eigen tempo de volledige klim te doen. De reddingsheli vloog ter plaatse en haalde haar op. In het ziekenhuis werd ze op verschillende plaatsen in het gezicht genaaid, ze had ook een hersenschudding en moest ter observatie een nachtje in het ziekenhuis blijven. We waren er allemaal niet goed van. De helm van het meisje was in twee stukken, de klap moet toch wel serieus zijn geweest. En zo zie je maar dat het getal 13 ons geen geluk heeft gebracht, gelukkig gaat het met het meisje nu opnieuw stukken beter en de wonden genezen goed. Zelf kwam ik moe, maar tevreden terug van de pittige en bewogen MTB tocht, het was voor mij alvast een goede alternatieve training. Tot zover het MTB verhaal!
De komende weken ga ik wat wedstrijden lopen, normaal stond er reeds vanavond een 1.500m op het programma in Oordegem, maar de terugreis zit nog teveel in de benen, daarom laat ik me straks nog eens losmaken bij mij kiné. Ik begin dus pas komende zaterdag met mijn pistewedstrijden, tijdens de Flanders Cup van Ninove doe ik eens wat snelheid op bij een 1.500m. Een weekje later kom ik dan aan de start van de 3.000m tijdens de Flanders Cup meeting van Kessel-Lo, ook hier hoop ik de nodige snelheid op te doen. Ik ben blij dat ik na bijna 2 wedstrijdloze maanden opnieuw aan de start kan verschijnen. Mijn grootste doel blijft natuurlijk de marathon van Eindhoven op zondag 10 oktober.
Charlotte zoekt komende week ook haar kiné op, ze hoopt zo snel als mogelijk opnieuw pijnvrij te kunnen trainen.
Groetjes en tot binnenkort